საქართველო ევროპული ინტეგრაციის გზაჯვარედინზეა | ხედი

ახალი წლის დაწყებისთანავე მსოფლიო დგას რეალობის წინაშე, რომელიც მკვეთრად განსხვავდება 12 თვის წინანდელი რეალობისგან.

ძირითადი ხაზები ჯერ კიდევ არსებობს – ჩვენ ჯერ კიდევ პანდემიასთან გვაქვს საქმე, დემოკრატიული ინსტიტუტები მთელ მსოფლიოში საფრთხის ქვეშ არიან, კლიმატის ცვლილება კაცობრიობის მთავარ გამოწვევად რჩება და რუსეთი კვლავ ცდილობს საერთაშორისო წესრიგის განადგურებას. და მაინც, არაფერია იგივე.

უკრაინაში რუსეთის შეჭრით, მსოფლიომ საკუთარი თვალით იხილა კრემლის ნამდვილი სისასტიკე, რასაც ჩვენ საქართველოში 2008 წლიდან ვაფრთხილებდით. იბრძვის თავისი დამოუკიდებლობისა და თავისუფლებისთვის.

დასავლური სამყაროს პასუხი იყო ნამდვილი ერთიანობა. პუტინი ევროპის გაყოფას ცდილობდა და ამის ნაცვლად, ევროკავშირი გაერთიანდა და აჩვენა, რომ ერთიანობით მას შეეძლო ყველაზე საშიში გამოწვევების დაძლევა. 2022 წლის ივნისში, ევროპულმა საბჭომ უკრაინას და მოლდოვას ევროკავშირის წევრობის კანდიდატის სტატუსი მიანიჭა და ეს იყო სოლიდარობისა და ამბიციების ერთ-ერთი ყველაზე კონკრეტული მტკიცებულება.

საქართველო გარეთ დარჩა.

2021 წლის ივლისში, როდესაც საქართველოს, უკრაინისა და მოლდოვას პრეზიდენტებმა ხელი მოაწერეს ერთობლივ დეკლარაციას ევროინტეგრაციის გზაზე თანამშრომლობის შესახებ ევროპული საბჭოს პრეზიდენტის ჩარლზ მიშელის მეთვალყურეობის ქვეშ, საქართველო დიდწილად ჩანდა, რომ კრების სათავეში იდგა. 2004 წლიდან ახორციელებს დემოკრატიულ რეფორმებს. მაგრამ ერთ წელიწადში საქართველო უკან დარჩა.

ჩვენ მოგვეცა ვადა 2022 წლის ბოლომდე, რომ მივიღოთ მთელი რიგი რეფორმები და გადავდგათ ნაბიჯები ევროკომისიის მიერ გაცემული 12 რეკომენდაციის შესასრულებლად. მათ შორის იყო საარჩევნო რეფორმა, რათა დარწმუნდეს, რომ შემდეგი არჩევნები იქნება თავისუფალი და სამართლიანი, სასამართლო რეფორმა, რათა ბოლო მოეღოს გადაწყვეტილების მიმღებთა ცენტრალიზებულ კაბალას, რომელიც საფრთხეს უქმნის ქართულ დემოკრატიას, ბოლო მოეღოს საჯარო კორუფციას, მედიის თავისუფლებას, სვლას დეპოლარიზაციისკენ. და დეოლიგარქიზაცია, სამოქალაქო საზოგადოების ჩართულობის გაძლიერება საჯარო გადაწყვეტილებებში და ახალი სახალხო დამცველის არჩევა დამოუკიდებელი პროცესით.

ამ რეფორმების ნაცვლად, ქართველი ხალხი შეესწრო ბრძოლას მმართველ პარტიასა და პრეზიდენტს შორის ცენტრალური საარჩევნო კომისიის ახალი თავმჯდომარის არჩევასთან დაკავშირებით, სასამართლო კლანმა მოიპოვა ახალი უფლებამოსილებები და მისი ყველაზე საკამათო ფიგურები დაინიშნენ მაღალ თანამდებობებზე, მთავრობასთან დაკავშირებულ პოზიციებზე. მედიამ და ორგანიზაციებმა საჯარო შეტევები დაიწყეს სამოქალაქო საზოგადოების ორგანიზაციებზე და პარლამენტმა ვერ აირჩია ახალი სახალხო დამცველი.

ოპოზიციური არხის მთავარი არხის დამფუძნებელი ნიკა გვარამია კი ციხეში რჩება. მისი სასჯელი დაგმეს სამოქალაქო საზოგადოებამ და ჩვენმა დასავლელმა პარტნიორებმა.

ქვეყანა რჩება ყოფილი პრეზიდენტის მიხეილ სააკაშვილის ბედით, რომელიც ერთ წელზე მეტია ციხეშია და მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა უარესდება. ბოლოდროინდელმა გამოვლენებმა, რომ მის სისტემაში აღმოჩენილი დარიშხანის და ვერცხლისწყლის კვალი შესაძლოა მოწამვლასთან იყოს დაკავშირებული, გამოიწვია ქვეყნის მასშტაბით და საერთაშორისო მოწოდებები მისი სამკურნალოდ საზღვარგარეთ გადაყვანის შესახებ, მოწოდებები, რომლებიც იგნორირებულია საქართველოს მთავრობის მიერ. ამ მოწოდებებს პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი შეუერთდა.

14 დეკემბერს ევროპარლამენტმა მიიღო მოხსენება სააკაშვილის გათავისუფლების მოთხოვნით, საქართველოს ლიდერებმა შეწყვიტონ მისი „აგრესიული სიტყვიერი თავდასხმები“ ევროპელ პოლიტიკოსებზე და შეეხო ბევრ საკითხს, სადაც საქართველო აგრძელებს მარცხს დემოკრატიულ პროგრესში.

იმავდროულად, მმართველმა პარტიამ პროცედურული ტაქტიკა გამოიყენა, რათა საპარლამენტო ოპოზიციას ბერკეტი ჩამოართვას არჩეული დეპუტატების მანდატების სათითაოდ მოხსნით.

გასაგებად რომ ვთქვათ, მიხეილ სააკაშვილის ციხეში გარდაცვალება მხოლოდ ერთ ადამიანს ერგება: ვლადიმერ პუტინს.

და ეს მოვლენები ხდება იმ დროს, როდესაც საერთაშორისო თანამეგობრობამ გამოთქვა შეშფოთება იმის შესახებ, თუ სად დგას საქართველო უკრაინაში რუსეთის შეჭრის დროს. თავად საქართველო განიცდის კრემლის მიერ მისი ტერიტორიების 20%-ის ოკუპაციას, ჩვენი მოქალაქეების რეგულარულ გატაცებას, ოკუპირებულ ტერიტორიებზე ადამიანის უფლებების საშინელ დარღვევას, „ბორდერიზაციის“ კრიზისს, რომლის დროსაც რუსული ძალები მავთულხლართებს აღმართავენ ქართული მიწის გულში. ქართული კომლი და სოფლის გაყოფა. მაგრამ საქართველოს პრემიერ-მინისტრმა საჯაროდ განაცხადა, რომ უარს ამბობს რუსეთის წინააღმდეგ სანქციების შეერთებაზე, საქართველოს ეკონომიკა 2022 წელს სულ უფრო მეტად დამოკიდებული ხდება რუსულ ბაზარზე. იმის ნაცვლად, რომ უკრაინის მიმართ სოლიდარობის საჯარო ნიშნები გამოავლინონ, საქართველოს ხელისუფლების წარმომადგენლები აგრძელებენ უარს რუსეთის დასახელებაზე. როგორც აგრესორი, უფრო მეტ დროს უთმობს უკრაინელ ლიდერებს და დაემუქრა კიდეც უკრაინისთვის მებრძოლ ქართველ მოხალისეებს მოქალაქეობის ჩამორთმევით.

საქართველო გზაჯვარედინზეა. გზა ევროინტეგრაციისკენ არასოდეს ყოფილა ისეთი ღია, როგორც ახლა საქართველოსთვის, თუმცა ჩვენ ვერ ვახერხებთ ამ შესაძლებლობის გამოყენებას.

ჩვენ უნდა გვესმოდეს, რომ ევროკავშირში კანდიდატურა დარჩება, მაგრამ ქართველი ხალხის სურვილი, სანამ სასამართლო სისტემა რჩება ერთი კაცის, ოლიგარქ ბიძინა ივანიშვილის ხელში, სანამ კორუფცია გაგრძელდება მაღალ დონეზე. ხელისუფლებას, სანამ არ არსებობს გარანტია, რომ მომავალი არჩევნები ჩატარდეს თავისუფალ და სამართლიან გარემოში, სანამ მიხეილ სააკაშვილი და ნიკა გვარამია ციხეში რჩებიან და სანამ საქართველოს ხელისუფლება აგრძელებს არაერთგვაროვან სიგნალებს იმის შესახებ, თუ სად არის ის. უცხოური ერთგულება დგას.

ევროპამ უნდა იცოდეს, რომ მას ძლიერი მეგობარი ჰყავს ქართველ ხალხში. გამოკითხვები მუდმივად აჩვენებს, რომ მოსახლეობის 80%-ს სურს იყოს ევროპული ოჯახის წევრი. და ეს მხარდაჭერა არ წყდება, რაც არ უნდა იყოს გაჟღერებული რიტორიკა და გადადგმული ნაბიჯები არასწორი ხელისუფლების მიერ.

ხატია დეკანოიძე საქართველოს პარლამენტის წევრია, ძლიერების თავმჯდომარე კი პარლამენტის ყველაზე დიდ ოპოზიციურ ჯგუფში, ერთიანობის საპარლამენტო ჯგუფშია. 2015-2016 წლებში იყო უკრაინის ეროვნული პოლიციის უფროსი, ხოლო 2012 წელს საქართველოში განათლებისა და მეცნიერების მინისტრი.